ONDERGRONDSE
Aan hoge snelheid stond de dood
op jouw gezicht te lezen
Hals van gespannen marmer
Keel van een slachtlam
bleke handen als takken om me heen.
Het vocht in je ogen droeg je pasgeboren ziel.
Een sluier ons
Licht donker licht donker licht donker zwart
Liefde is alles mogen grijpen, oneindige tijd in één moment
Het einde zien en nemen, wat er dan aanwezig was.
Tijd vliegt in dubbelglas,
explodeert in continuüm
Steeds terug naar dat moment
brekende armen, fossielen op zwart zand
ogen leeg geschreven als diamanten in mijn hand.
Avondval
de avond is gewichtloos gevallen
als een deur in scharnier in de duinen
zo verglijden dunne uren tussen ons
als een eeuwige gletsjer, traag wellustig
en vol luie wensen
je bent in me maar zoveel meer dan je denkt
ben je over mij
al mijn vezels in één
noot die ’k niet meer durf aan te slaan
een vibratie over Brusselse daken
zend je naar al die ongelovigen
en ze bibberen
in hun huid zo alleen
maar niet allener
dan wij hier
met z’n twee
Vraagteken
ze vraagt en ze vraagt de zee,
vraagt de zee niet te gaan
niet weg te gaan
zo ver te gaan, de zee
niet van haar weg te gaan, nee
te blijven en niet te gaan
niet ver te gaan
zo zegt ze vraagt ze de zee, nee
ga, vlucht, neem je hoofd mee
naar and’re oorden
weg van hier, neem het mee
niet om ergens heil te vinden
maar om te vragen,
vragen is vinden
UNE FRACTURE FINALE
haar stappen hakkende handen,
lippen als geluwde strijd
twee rupsen in cocon
met prikkeldraad genaaid
haar hoofdhuid kippenvlees zonder vel
ogen als babyvoetjes
naar binnen gedraaid
lichtflitsen door haar ingewanden
helwit
trekkende draden knijpen alles dicht
haar armen lianen van gras
haren als gevederde duiven
uit rouw verstorven
nooit gepaaid
haar hals krijsende kinderen
voeten als blinde vinken
toch nog omgedraaid
botten trekken krom
onder weergaloos gezucht
gal vloeit uit de voegen van
een onbemind huis
de onzichtbare gruwelwals
van een afscheid te lang uitgesteld
van het einde van de doodstrijd
une fracture finale
de opluchting [verkleurt mijn monitor
en maakt de twijfels waarachtig betwijfelbaar]
wanneer anderen door jouw ogen kijken
naar een stukje van de wereld
grijs gekauwd in isolement.
wanneer de thermometer zegt: te warm
maar jij voelt: te koud
of wanneer er niemand, maar echt niemand
op je online feestje inbelt.
klaar ben je met…
met de groten van de wereld,
Kofi Annan of Lady Gaga
of gaga door de koffie
wanneer de machine lacht met je afkeer van melk
en de ongewenste latte zijn elegie zingt.
daar verdwijnt een unieke visie
in de plooien van de geschiedenis
‘k vind hem nooit meer
terug.